به خوش‌یمنی قدم زنان
معصومه حیدری پارسا
سکانس نخست؛ ازدحام در ورودی شرقی استادیوم آزادی
ساعت۳:۳۰عصر روز پنجشنبه 2ساعت‌واندی مانده به آغاز مسابقه ایران و عراق. ورودی شرقی استادیوم آزادی پایتخت با ازدحام و ترافیکی از ماشین‌هایی با سرنشینان خانم، به‌عنوان ورودی مجاز برای بانوان انتخاب شده است.
ردیف به ردیف ماشین‌ها پارک می‌شوند و تا چشم کار می‌کند صف‌های طولانی از حضور زنانی است که سوار بر اتوبوس‌ها می‌شوند.
اگرچه در این مدت شمار کمی از زنان برای دومین‌بار موفق به نشستن روی سکوهای ورزشگاه آزادی شده‌اند اما ماجرای این بازی متفاوت‌ترین تجربه حضور زنان طی حدود 4دهه گذشته است چرا که مصاف حساس ایران و عراق و پیروزی در آن می‌تواند ورزشگاه آزادی را به محل برگزاری جشن صعود به جام‌جهانی2022 قطر آن هم با حضور زن و مرد ایرانی
تبدیل کند.
سکانس دوم؛ خوان چهارم
اتوبوس‌ها بانوان را به نزدیکی محل برگزاری مسابقه می‌رسانند و تماشاگران تا قبل از ورود به ورزشگاه ۴بار چک و بازرسی بدنی می‌شوند. خوان چهارم به پایان که می‌رسد دستگاه‌های بارکد خوان بلیت در اغلب صف‌ها ارور می‌دهند و داد تماشاگران را در سرمایی که با باران و تگرگ به اوج رسیده درمی‌آورد. بی‌نظمی و بازرسی‌های فراوان و التهاب در صف‌های متعدد موج می‌زد و در نهایت برخی ناباورانه با وجود داشتن بلیت از ورودشان ممانعت می‌شود. در آخر اما بعد از عبور از گیت‌های انتظامی و تذکرهای به‌جا و‌نابه‌جا شادی و شعار «ایران-ایران» زنان در تونل استادیوم آزادی طنین‌انداز می‌شود و در فاصله حدود یک‌ساعت مانده تا بازی، زنان تماشاگر رفته‌رفته روی سکوها حاضر شدند تا خود را مهیای یک مصاف حساس ملی کنند.
سکانس سوم؛ امید روی سکوی زنان
حدود ۲هزارزن تماشاگر سکوها را در تصاحب خود داشتند. به هر گوشه و کنار که چشم می‌دوختی زنانی را می‌دیدی لبریز از شادی و هیجان که با گرفتن عکس و فیلم و به اشتراک گذاشتن‌شان، لحظه‌هایی را که تحقق آرزوی چنددهه‌شان بود ثبت می‌کردند؛ استرس و هیجان صدایشان و شعار «ایران-ایران» شان در بلندای سکوهای یخ کرده و سرمازده زمستان۱۴۰۰ یادآور این است که استادیوم آزادی که سال‌ها به میزبانی از مردان و غیبت زنان عادت کرده بود، اکنون حال و هوایی دیگر دارد.
سکانس چهارم؛ لنز دوربین عکاسان پشت به زمین و رو به بانوان
شادی و شعارهای بانوان همه در تیررس ده‌ها دوربینی بود که ثبت می‌کردند این حضور و خاطره تاریخی را. اگرچه جای زنان عکاس در آن میانه مستطیل سبز و در کنار زنان انتظامات خالی بود اما عکاسان مرد حاضر در ورزشگاه پشت به زمین بازی و رو به جایگاه حدود ۲هزار زن تماشاگر تلاش کردند تا در قاب دوربین‌شان شادی حضور آنان در ورزشگاه یک‌صدهزارنفری آزادی را ثبت کنند.
سکانس پنجم؛ طعم شیرین برد
برودت هوا رفته‌رفته بیشتر می‌شود اما از شوق حضورشان کم‌نمی‌شود. پنجشنبه در ورزشگاه آزادی زنانی نیز حضور داشتند که در آستانه 60سالگی بودند و بیشتر در کنار دختران نوجوان و جوان‌شان اما هر دو گروه با چشمانی که از شوق می‌گریستند و از ورود به ورزشگاه خوشحال بودند. به‌طور مداوم با خواندن شعارهای جمعی- که البته به‌دلیل نداشتن لیدر چندان وارد نبودند- و زدن شیپور ابراز احساسات می‌کردند. احساساتی که پس از پایان مسابقه و خروج از ورزشگاه در داخل اتوبوس‌ها نیز ادامه داشت. التهاب در نیمه دوم به‌مراتب بیشتر شد و با گل طارمی پشت دروازه ایران دیگر جایی برای نشستن نبود. زنان این‌بار لحظه‌های غریبی را تجربه کردند. بالا و پایین پریدند. آزادانه شیپور و بوق به جای جیغ کشیدند و آنچه از شادی پس از گل در طلبش بودند را تجربه کردند.
سکانس پایانی؛ صعود
آخرین‌بار بانوان ۱۸مهر۱۳۹۸ و پیش از شیوع ویروس کرونا به ورزشگاه آزادی رفتند و از نزدیک شاهد پیروزی ۱۴-۰ تیم ملی مقابل کامبوج بودند و پس از 2سال‌و‌اندی و به یمن قدم خوش زنان در رقابتی سرنوشت‌ساز تیم ملی ایران با شکست عراق به جام‌جهانی قطر صعود کرد. صعودی که با حضور زنان ایرانی در استادیوم همراه بود و شادی و هیجان این برد شیرین سرمای استخوان‌سوز زمستان را به‌دست فراموشی سپرد.
ارسال نظر