چطور ماه دوم را این شبها ببینیم؟

یکشنبه ۸ مهر، زمین سیارک کوچکی به نام ۲۰۲۴ PT۵ را به دام گرانش خود انداخت؛ اما آیا می‌توان این جسم را به راحتی در آسمان شب مشاهده کرد؟

اوایل هفته‌ی جاری زمین سیارکی را به دام انداخت که تا دو ماه آینده سیاره‌مان را در مسیرش به دور خورشید همراهی خواهد کرد. قمر جدید در واقع سیارکی نزدیک به زمین به نام ۲۰۲۴ PT۵ است و فقط درحدود ۱۰ متر قطر دارد.

سیارک ۲۰۲۴ PT۵ که در طول مواجهه‌ای بسیار نزدیک با زمین، به دام افتاد، تنها ۵۷ روز زمین را همراهی می‌کند و درنهایت در ۵ آذر با خروج از نفوذ سیاره، در مدار عادی‌اش به گردش به دور خورشید ادامه خواهد داد.

به‌دام‌افتادن سنگ فضایی در اطراف زمین، بازاری از شایعات را در شبکه‌های اجتماعی به‌راه انداخت. برخی افراد ادعا کردند که «قمر دوم زمین» را می‌توان در ساعات خاص در آسمان مشاهده کرد.با اینکه فرضیه‌ی «قمر دوم» می‌تواند عجیب و هیجان‌انگیز به نظر برسد، ۲۰۲۴ PT۵ یک همراه غالبا نامرئی خواهد بود.

درواقع سیارک به‌دام‌افتاده با اندازه‌ی تقریباً ۳۰۰هزار بار کوچک‌تر از ماه زمین، برای دیده‌شدن با چشم غیرمسلح بیش از حد کوچک است. حتی تلسکوپ‌های تجاری و دوربین‌های دوچشمی نیز کمک چندانی به رصد چنین جسم کوچکی نمی‌کنند. کارلوس دی لا فونت مارکوس، استاد دانشگاه کمپلوتنسه مادرید به لایوساینس گفت:

این جسم بیش از اندازه کوچک و کم‌نور است که بتوان با تلسکوپ‌های آماتور و دوربین‌های دوچشمی آن را دید. با این‌حال [قمر دوم زمین] درون محدوده‌ی روشنایی تلسکوپ‌های رایجی قرار دارد که ستاره‌شناس‌های حرفه‌ای به کار می‌برند.

بنابراین تنها روش برای دیدن قمر کوچک جدید زمین این است که منتظر بمانیم تا پژوهشگرها از رصدخانه‌های حرفه‌ای تصاویر آن را منتشر کنند. براساس پژوهشی جدید، ۲۰۲۴ PT۵ احتمالا از منطقه‌ی آرجونا، کمربند سیارکی ثانویه در نزدیکی مدار زمین، سرچشمه گرفته است. با توجه به مجاورت این سیارک با سیاره‌مان، انتظار می‌رود که تا ژانویه‌ ۲۰۲۵ یک بار دیگر به ما نزدیک شود و سپس بازدید بعدی در سال ۲۰۵۵ خواهد بود.

سیارک ۲۰۲۴ PT۵ اولین قمر کوچک زمین نیست. سیاره‌ی ما میلیون‌ها قمر موقتی را در طول عمر خود به دام انداخته است. اولین ماه کوچک که توسط ناظران انسانی ثبت شد، سیارک ۲۰۰۶ RH۱۲۰ به قطر ۶ متر بود که به مدت ۱۸ ماه از سال ۲۰۰۶ تا ۲۰۰۷ در مدار زمین قرار داشت.

چند سال بعد سنگ فضایی ۲۰۲۰ CD۳ به‌مدت سه سال در مدار زمین باقی ماند و در سال ۲۰۲۰ سیاره‌مان را ترک کرد. با توجه به سفر نسبتا آسان به سیارک‌های کوچک از زمین، برخی پژوهشگرها پیشنهاد داده‌اند که از این اقمار گذرا به‌عنوان نمونه‌ی‌ آزمایشی برای انجام کاوش‌های آتی در سیارک‌های غنی از مواد معدنی استفاده شود.